Zijn the Three Amigos nu een tribute of saluteband to Johnny Cash ...de meningen waren achteraf sterk verdeeld. Persoonlijk konden de 3 Amigos die met vijf op het podium staan mij niet erg overtuigen.  Van hun opzet om klassiekers als "A Boy Named Sue", "Big River", "I Walk The Line", "A Thing Called Love", "Ring Of Fire" in hun waarde te laten, zoals vermeld in de presskit, was niet veel te merken. Een zanger die weinig charisma uitstraalde en op geen enkel moment de diepe baritonstem van 'the man in black' kon benaderen, de typische slaggitaarsound die zelfs volledig ontbrak, een drummer met een Iggy Pop look.... het deed bij vele toeschouwers de wenkbrauwen fronsen. Ook hun pogingen om hun eigen stempeltje te drukken riep weinig begeestering op,  "A Thing Called Love" kreeg een CCR jasje aangemeten, "In The Jailhouse Now" leek verdacht veel op "Down Down" van Status Quo, de songs die als bluegrass (!) aangekondigd werden hadden duidelijk een stevig cowpunk gehalte en begin je met enkel vier gitaren en een drum zeker niet aan het coveren van "the Orange Blossom Special" of  Charlie Daniels'  "The Devil Went Down to Georgia"... two battles of fiddle - playing. Ook 'special guest' Miriam, die mocht opdraven als de Nederlandse June Carter, kon het niveau ook niet opkrikken. "Daddy Sang Bass" en "Jackson" waren verdienstelijke pogingen maar daar bleef het dan ook bij. Ik raad de band dan ook aan om hun licht eens op te steken bij the Hackensaw Boys, Hayseed Dixie, The Pine Box Boys of, indien het toch persé J. Cash moet zijn, de grens eens over te wippen en de Belgische tribute to Johnny Cash te aanschouwen (met klassemuzikanten als Raf Walschaerts, Guy Swinnen, Axl Peleman, Patrick Riguelle, Jan Hautekiet, Willy Willy, Wigbert en Kathleen Vandenhoudt). Een beetje jammer deze support -act die misschien wel furore kan maken als kroegentochtbandje maar zowel Nederland als Belgie hebben met ondermeer Charlie Cruz & the Lost Souls, Shiner Twins,  Brock & the Brockettes en The Cowboy Angels duidelijk veel betere vertegenwoordigers in het country / americana / roots wereldje.

De roadies van dienst hadden ongetwijfeld een drukke avond want blijkbaar moest bijna het halve podium versleurd worden om niemand minder dan Flaco Jimenez  & Nunie Rubio te verwelkomen. De spitsbroeders uit San Antonio, Texas doen iedere keer dat zij voet zetten op Nederlandse bodem ( Belgie toont nog steeds weinig, zelfs geen interesse , schande !) beroep op the Banditos, een voortreffelijke band bestaande uit Pasqualito Vermeer / drums, percussion, vocals, Ricky "Hains" Henkelman / double bass, electric bass, vocals, Henk Koekoek / sax, trumpet, trombone, vocals, Freek Felix / electric gt, slide gt, organ en Rob Roemers / acoustic gt, electric gt, lap steel, vocals. Nunie Rubio ( lid van the Tex Mex Experience) stak onmiddelijk het vuur aan de lont met enkele songs uit zijn nieuwste album "Please Come Home"  waarvan u binnenkort ongetwijfeld een cd recensie mag verwachten. "San Antonio, where I'll be" was dan ook het perfecte opwarmertje voor de intrede van "the Squeeze - Box King".  Buck Owens '"Oh, Lonesome Me"  en Warren Zevon's "Carmelita" gingen er in als zoete broodjes en toen voor Flaco & band  het moment rijp leek voor een aantal stevige polka’s, bolero’s, ranchera’s en cumbia’s  was het hek volledig van de dam. "Espumita Del Rio" en "La Tumba" deden de al sauna temperaturen in het Gemeenschapshuis Reigershorst nog gevoeliger stijgen en wij waren dan ook maar wat blij dat het gezelschap met "Lonely Letters" ( from "He'll Have to Go", zie cd review Flaco Jimenez) eventjes wat gas terugnam. Meteen tijd voor een erg leuke verrassing toen een jonge snaak uit de omgeving in een tweetal songs liet zien en horen dat ook hij prima overweg kan met  accordion / trekzak / squeezebox / pensklavier. Duetterend met de meester himself ...de jongen zal het ongetwijfeld niet laten om het later aan zijn nageslacht te verkondigen. Flaco Jimenez, hij mag dan niet bepaald synoniem staan voor een kwieke (bijna) zeventiger, uit een gesprekje met Moulin Blues boegbeeld Fons Daamen konden wij vernemen dat de man er toch merkelijk beter uit zag dan bij zijn laatste bezoekje aan Nederweert - Eind,  zag dat het goed was en trok opnieuw alle registers open voor "All You Ever Do Is Bring Me Down" (The Mavericks), de tearjerker "Crying Time" (Buck Owens) en "I've Just Seen a Face" ( Lennon / Mc Cartney).
De welgekomen short break was juist voldoende voor een miniem plasje of Nunie Rubio trok opnieuw van leer met "Five Feet of Loving" , "Please Call Home" en Piqui Pala" uit het album " Please Come Home" dat na afloop van het concert vlotjes over de toonbank vloog.  "en El Cielo No Hay Cerveza" (In Heaven There's No Beer en daarom drinken wij het hier) was uiteraard het startsein voor ...ach bestel mar bestel mar, ge wet dat ik 't neet kan loate / nog efkes en dan begin ik d'r wir duchtig langs te proate... het prima concert deed de bierkranen rijkelijk vloeien. De klassiekers "Waysted Days & Waysted Nights", "Cielito Lindo" en "La Felicidad" waren als afsluiters de geschikte songs om aan het talrijk opgekomen publiek een welverdiende "We Want More" te ontlokken. "Open Up your Heart and let my love come in " ( Buck Owens)  en Hey Baby Que Paso " (Texas Tornados) zwierden ons goedgeluimd en dansend de nacht in ! Prima concert !!! (Met dank aan Country Eind & Jan Stultjens)